Әбиемнең хәтирәләре

Әби-бабаларыбызның язмышы сугыш уты белән үрелгән.  Сугыш...  Нинди шомлы һәм авыр сүз бу! Ул ничә миллион кешенең гомерен өзгән, күпме баланы ятим иткән, аналарны тол калдырган. Меңәрләгән шәһәрләрне җимергән, җир йөзендә гөрләп торган авылларны юкка чыгарган, шау чәчәккә күмелгән бакчалар янып көлгә әйләнгән. Әбиемә дә шул авыр елларны узе аша үткәрергә туры килә.

  Әбием, Гаязова Мәулия Минневәли кызы,1926 елнын 10 нчы  декабрендә  гаиләдә дүртенче бала булып дөньяга килә. Бишенче сыйныфка кадәр Кыр Шунталысы авылында белем ала. Бишенче сыйныфны бетергәч, мәктәп яна һәм шуннан соң укулар тәмамлана.

   1941 нче елда сугыш башланганда аңа нибары 14 яшь була. Шул вакыттан алып, балалар  әниләре , олылар белән бертигез төрле авыр эшләрдә эшлиләр.        16 яшендә районга бригадирлыкка укырга җибәрәләр. Анда 2 ай укыгач, туган авылында 2 ел бригадир булып эшли. Сугыштан солдатлар кайта башлагач шул ук туган колхозында 3 ел  хисапчы   булып эшли. Бу бик авыр еллар була.  Әле хәзер дә шул елларны искә төшергәндә оныкларына : “ Сез ул елларны күрмәсәгез иде, балалар”,- дип күз яшьләрен сөртә.

    1948 нче елның 21 нче апрелендә  әбием сугыштан кайткан авылның уңган-булган, чибәр егете Гаязов Локман белән гаилә корып җибәрә. 

   1949 нчы елның июнендә Ильсөяр исемле кызлары туа. 1951 нче елда Рәмзия дөньяга килә. Тик аның гомере генә кыска була: 15 яшендә бик каты авырудан соң улеп китә.  1953 елда Дания апа дөньяга аваз сала. Тагын ике елдан соң 1957 нче елда 4 кыздан соң көттереп кенә Әсхать исемле малайлары туа. Әсхатьтән соң тагы 2 игезәк малайлары туа. Аларга Тәлгать белән Рәфкать исеме кушалар. Тик бәхетсезлек тагын килеп җитә, ике айлык вакытта Рәфкать исемлесе үлеп китә. Ана  йөрәге  ничек түзгәндер...1962 елның гыйнвар аенда Фаргать абый  дөньяга килә. Бабабыз  белән 52 ел бәхетле гомер итәләр алар. Бер-берсенә  һәрвакыт “әтисе”, “әнисе” диеп кенә эндәшәләр иде.

  Ни кызганыч, хәзерге вакыта бабабыз- Локман  юк инде. 2000 нче елның 16 нчы сентябрендә бу якты, матур дөньядан китеп барды. Зур әниебез шундый күп югалтуларны да сабырлык белән кичереп, тормышка мәхәббәтен югалтмыйча бүгенге дөньяның матурлыгына сокланып яши.

   Ул хәзергесе вакытта бердәнбер исән калган төпчек малае Фәргать абый һәм Гөлфия  апа  белән яши. Аңа хазер 93 яшь. Олы яшьтә булуына карамастан биш вакыт намазын бер дә калдырмый, хәленнән килгәндә уразасын да тоткалый.

      Ул балаларына, онык-оныкчыкларына үгет-нәсихәтләрен, киңәшләрен биреп тора.  Оныклары да аны бик яраталар- зур әни генә диеп торалар. Президентыбыздан килгән рәхмәт хатлары,медальләре, котлау открыткалары да санап бетергесез. Ул аларны бик саклап кына тота.   Шулай ук авыл советы, район администрациясе, мәктәп коллективы да аны онытмый, бәйрәм саен котлап буләкләрен биреп, хәлләрен белешеп тора. Рәхмәт аларага. 8 баласының ,  хәзерге вакытта  берсе генә исән. Әбиемнең  10 оныгы, 22 оныкчыгы, 3 оныкчыгы бар. Ул бүгенгесе көндә

Кадер-хөрмәттә яши.Без әбиебезгә әле алдагы көннәрдә дә исәнлек-саулык белән безне сөендереп, озак яшәвен телибез

        Без, бүгенге көн балалары, бүгенге матур тормышта тыныч күк астында, әти-әниләребезнең җылы кочагында гомер кичерәбез. Безнең балачак-бәхетле балачак. Шуңа күрә без бу тормышка канәгатьләнеп, аның ямен белеп яшәргә тиеш.

    Валеева Анжелика Айратовна, 6 сыйныф укучысы.