«Мой путь в профессию» Тазетдинова Алия Азатовна. Любая дорога к цели порой извилиста и трудна. В мире нет двух похожих дорог и нет двух похожих профессионалов. Каждый педагог идёт своим путём. В глубине души я всегда знала, что буду учителем. Я верила, что смогу стать преподавателем с большой буквы, отзывчивым и мудрым человеком, тем, кто видит в других потенциал и помогает раскрыть его. Всё началось с детства: ощущение заботы и любви, математические задачи, которые мы решали вместе с дедушкой, интерес и уважение ко всему, что связано с педагогикой. Я помогала проверять тетради и наблюдала за работой взрослых. Учителями в нашей семье были дедушка и бабушка, мама, именно они вдохновляли и направляли меня, когда я была маленькой. Дедушка продолжает учить меня и сейчас: ему уже девяносто три года, но он по-прежнему искренне любит своё дело. Я могла выбрать любую работу, абсолютно любую профессию из всех профессий на земле. Но я тянулась к знаниям, как цветок к солнцу. Я продолжила педагогическую династию Сулеймановых-Тазетдиновых. Мой путь начался с семьи, и именно в своей семье я почерпнула множество знаний. Меня учили не только старшие родственники, но и мои собственные дети. Терпение и понимание – то, что нужно каждому педагогу. Связь с учеником должна быть двухсторонней. Понимание этой простой истины не раз помогало мне находить ответ на многие вопросы. Моя дорога сделала меня тем, кем я являюсь: мастером своего дела. Многое пройдено, и многое ещё ждёт меня впереди. Я никогда не останавливалась на достигнутом, не остановлюсь и теперь! Путь в профессию приносит радость, если он зажигает внутренний свет и открывает новые горизонты. #ДеньСПО #ЕдинствоЦенностейСПО #ИРПО

«Минем һөнәргә юлым» Таҗетдинова Алия Азатовна. Теләсә нинди максатка юл кайвакыт бормалы һәм авыр. Дөньяда ике охшаш юл юк һәм ике охшаш профессионал юк. Һәр педагог үз юлы белән бара. Күңел түрендә мин һәрвакыт укытучы булачагымны белә идем. Мин зур хәрефтән укытучы, ярдәмчел һәм акыллы кеше була алуыма, башкаларда потенциал күрүчеләргә һәм аны ачарга ярдәм итүчеләргә ышана идем. Барысы да балачактан башланды: без бабабыз белән бергә хәл иткән кайгырту һәм мәхәббәт хисе, математик бурычлар, педагогика белән бәйле бөтен нәрсәгә хөрмәт һәм кызыксыну. Мин дәфтәрләрне тикшерергә ярдәм иттем һәм өлкәннәрнең эшен күзәттем. Безнең гаиләдә укытучылар бабай белән әби, әни иде, нәкъ менә алар мине илһамландырдылар һәм мин кечкенә булганда юлладылар. Бабай хәзер дә мине укытуын дәвам итә: туксан өч яшь, ләкин ул һаман да чын күңелдән үз эшен ярата. Мин теләсә нинди эшне, җирдә барлык һөнәрләрдән теләсә нинди һөнәр сайлый ала идем. Ләкин мин, кояшка чәчәк кебек, гыйлемгә тартылдым. Мин педагны дәвам иттем Сөләйманов-Таҗетдиновларның педагогик династиясен дәвам итте. Минем юлым гаиләдән башланды, һәм нәкъ менә үз гаиләмдә мин бик күп белем алдым. Мине өлкән туганнары гына түгел, минем үз балаларым да өйрәтте. Сабырлык һәм аңлау - һәр педагогка кирәк булган әйбер. Укучы белән элемтә ике яклы булырга тиеш. Бу гади хакыйкатьне аңлау миңа күп кенә сорауларга җавап табарга ярдәм итте. Юлым мине үз эшемнең остасы итте. Күп эшләр узды, һәм күп нәрсә алда мине көтә. Мин беркайчан да ирешелгәннәрдә тукталмадым, туктамыйм һәм хәзер! Әгәр дә ул эчке яктылыкны кабызып яңа офыклар ачса, профессиягә юл шатлык китерә.