Еллар үткән саен сугышта катнашкан ветераннар гына түгел, хәтта аның ачысын татыган сугыш чоры балаларының да саны кими бара. Шуны исәпкә алып, лагерьга авылыбыздагы “41нче ел балаларын” очрашуга чакырдык. Фаизә әби, Шәүкәт бабай, Госман бабай укучыларга үзләренең авыр балачакларын сөйләделәр. Сугыш чоры балаларының язмышы авыр була: ятимлек, көч җитмәслек эш, кайгы-хәсрәт. Сугыш аларның йөрәкләре, җаннары аша үткән. “ Өскә кияргә кием юк, аякта кыш көне дә тишек чабата, тамак ач. Черек бәрәңге тапсаң зур шатлык иде.”-дип сөйлиләр алар ул еллар турында. Балалар дикъкать белән тарихны тыңладылар. Сугыш еллары балаларының әлеге яшьтәшләре алабута орлыгыннан пешерелгән күмәчнең, чөгендер түбенең, ат кузгалагы җыюның нәрсә икәнен дә белмиләр, әлбәттә. Яз көне, җир кардан ачылу белән, көздән калган бәрәңге җыюның да, аннан пешерелгән коймакның нинди тәмле булуын да белми алар. Белергә дә язмасын. Кунаклар укучыларга бәхетле балачак hәм шушы булган нигъмәтләренең кадерен белеп тырышып укуларын теләделәр. Балалар кунакларны открыткалар белән бүләкләделәр.
Сугыш балалары хәзерге көндә бик әз калып бара. Әле безнең арада яшәгәндә, алар турында кайгыртасы иде. Соңга калдык, өлгермәдек дип үкенергә калмасын иде... Алар бит безнең әти-әниләребез, әбиләребез һәм бабайларыбыз. Ул кешеләр безнең бәхетле балачагыбызны тәэмин иттеләр, икътисадны булдырдылар, илебезне хәрабәләрдән торгыздылар. Һәм алар җитеш тормышка, бәхетле картлыкка, тирән хөрмәткә лаек.