Бүгенге көндә халкыңның, ата-бабаларыңның тарихын белмичә яшәүчеләр ешая бара. Нинди генә үрләргә ирешеп, нинди генә ачышлар ясасак та, без үткәнгә кайтып, анда булганнарны бугенге белән чагыштырып, үзебезгә нәтиҗә ясарга тиешбез. Үткәннәрсез яхшы киләчәк була алмый. Үз халкының, иленең тарихын белмәгән, кызыксынмаган кеше күп кенә мораль якларны да оныта башлый. Нәкъ тә менә тәрбияле, әхлаклы булсыннан өчен, без укучыларыбызга тарихыбыз турында гел исләренә төшереп торабыз.
Бүген дә чираттагы сыйныфыбыз җәйге ялларда яңартылган музеебызда булды. Алар зур кызыксыну белән барысын дә күзәттеләр, үзләренә яңа мәгълүматлар ала алдылар. Музейдан соң укучылар “Дөньяви этика һәм дини мәдәниятләр нигезе” дип аталган дәрестә үз нәселләренең шәҗәрә агачын ясадылар. Балалар бу эшне кызыксынып, яратып башкарды, чөнки һәрберсенә үз нәселендә кемнәр булганы кызыклы иде.
“Җиде буынны бел”, диләр әби-бабаларыбыз, ләкин бик сирәкләребез генә моңа колак сала. Укучыларыбызда да бу эшкә кызыксыну уяту – үз нәселенә генә түгел, үз халкының, үз иленең тарихын өйрәнүгә күпмедер дәрәҗәдә башлангыч булып тора.