Кышын салкын җилләрне җиңеп, нәни канатларын җилпеп азык эзләүче кошларга бик кыен. Кыска көннәрдә, азык табып, тамакларын туйдырырга да өлгермиләр, инде кич җитә. Үлән, орлык-мазар кар астында калган. Урманнарда балан һәм миләш җимешләре бөтенләй юк диярлек, булганын да кешеләр кышкыга витамин дип, җыеп киптерде, туңдырды. Бозлавык вакытларда аларга агач кәүсәсе буйлап ризык эзләве тагын да кыенлаша. Шулай итеп, бик суык көннәрдә күп кенә кошлар катып үләләр. Мәсәлән, мондый чакларда ун песнәктән бары бер генә песнәк исән кала икән.

Әлеге мәгълүматны әйләнә-тирә дәресендә укытучы апаларыннан ишетеп, башлангыч сыйныф укучылары, кошларга  ярдәм итәргә булды - алар өчен җимлекләр ясады. Әлеге зур эшне башкарырга әти-әниләр дә булышты. Җимлекләребез үзенчәлекле килеп чыкты.