Весной сорок второго года множество ленинградцев носило на груди жетон — ласточку с письмом в клюве. 
Сквозь года, и радость, и невзгоды вечно будет мне сиять одна — та весна сорок второго года, в осажденном городе весна. Маленькую ласточку из жести я носила на груди сама. Это было знаком доброй вести, это означало: «Жду письма». Этот знак придумала блокада. Знали мы, что только самолет, только птица к нам, до Ленинграда, с милой-милой родины дойдет. …Сколько писем с той поры мне было. Отчего же кажется самой, что доныне я не получила самое желанное письмо?! Чтобы к жизни, вставшей за словами, к правде, влитой в каждую строку, совестью припасть бы, как устами в раскаленный полдень — к роднику. Кто не написал его? Не выслал? Счастье ли? Победа ли? Беда? Или друг, который не отыскан и не узнан мною навсегда? Или где-нибудь доныне бродит то письмо, желанное, как свет? Ищет адрес мой и не находит и, томясь, тоскует: где ж ответ? Или близок день, и непременно в час большой душевной тишины я приму неслыханной, нетленной весть, идущую еще с войны… О, найди меня, гори со мною, ты, давно обещанная мне всем, что было,- даже той смешною ласточкой, в осаде, на войне…
Сегодня мы с детьми нашей группы приняли участие в патриотической акции "Блакадная ласточка". Мы проводили беседу, посмотрели фильмы о "Блокадном хлебе". Почему именно ласточка стала символом блокады.

Кырык икенче елның язында бик күп ленинградлылар күкрәкләрендә хатлы жетон — Карлыгач тагып йөргәннәр. 
Кырык икенче елның язы, камалышта калган шәһәрдә яз мәңге балкып торыр миңа. Калайдан тегелгән кечкенә карлыгачны күкрәгемдә үзем йөртә идем. Бу яхшы хәбәр билгесе иде, " хат көтәм «дигәнне аңлата иде. Бу билгене блокада уйлап тапкан. Сөйкемле Ватаныбыздан безгә, Ленинградка, самолет кына, кош-корт кына килеп җитәчәген без белә идек. Мне шул вакыттан бирле миңа ничә хат килде. Нигә соң мин бүгенге көнгә кадәр иң кирәкле хатны алмадым дип уйлыйм?! Сүз артыннан килеп баскан тормышка, һәр юлга салынган дөреслеккә, вөҗданыңны, авызың белән чишмәгә ябыштырырга иде. Кем язмаган аны? Җибәрмәдеңме? Бәхетме? Җиңәме? Бәла? Әллә мин тапмаган һәм мәңгегә танылмаган дустымы? Әллә кайда да булса яктылык шикелле теләгән хат йөриме? Адресымны эзли дә таба алмый, кайда җавап? Яисә көн якынлашып килә, һәм, әлбәттә, күңел тынлыгы сәгатендә, мин сугыштан ук килгән ишетелмәгән, череми торган хәбәрне кабул итәрмен... О, тап мине, яндыр минем белән, син, булган нәрсәләрнең барысына да күптән вәгъдә иткән идең, - хәтта камалышта да, сугышта да теге көлке карлыгач кебек,…
Бүген без төркем балалары белән "Блокада карлыгачы"патриотик акциясендә катнаштык. Без әңгәмә уздырдык, "блокадное хлебе"турында фильмнар карадык. Ни өчен нәкъ менә Карлыгач блокада символы булды.

In the spring of the forty—second year, many Leningraders wore a swallow badge with a letter in its beak on their chests. 
Through the years, both joy and adversity will always shine on me — that spring of the forty-second year, in the besieged city of spring. I wore a small swallow made of tin on my chest myself. It was a sign of good news, it meant, "I'm waiting for a letter." This sign was invented by the blockade. We knew that only a plane, only a bird, would reach us from our sweet, sweet homeland. ...How many letters have I received since then. Why does it seem to me that I haven't received the most desired letter yet?! To embrace the life that arose behind the words, to embrace the truth that was poured into every line, with a conscience, like a mouth at a hot noon, to a spring. Who didn't write it? Didn't send it? Is it happiness? Is it a victory? Trouble? Or a friend who has not been found and recognized by me forever? Or is that letter still wandering around somewhere, welcome as the light? He searches for my address and does not find it, and, languishing, longs: where is the answer? Or the day is near, and without fail, in an hour of great spiritual silence, I will receive unheard-of, imperishable news coming from the war...Oh, find me, burn with me, you, who have long promised me everything that happened, even that funny swallow, under siege, in the war…
Today, the children of our group and I took part in the patriotic action "Blockade Swallow". We had a conversation and watched films about "Blockade bread." Why did the swallow become a symbol of the blockade?