Һәр ел фасылының үз матурлыгы бар.  Ак тунлы кыш искиткеч матур. Чана-чаңгыда шуарга, кар атышып уйнарга, тәгәрәтеп, Кар бабай ясарга була. Ә кар күп булса, уеннар тагын да кызыклырак. Биек таудан выжылдап очып төшәсең, күмәкләшеп, карда аунап аласың да, тирләп-пешеп өскә үрмәлисең, аннан тагын, тагын. Бер дә туйдырмый андый уеннар. Бияләйләр боз булып ката, битләр уттай яна, үзе шундый рәхәт!
 Тимераякта шуарга да яратабыз. Боз өстенә беренче чыгу белән җиңел генә шуып китеп булмый, әлбәттә. Таеп китеп, бозга барып төшкән чаклар да күп була. Тик без аннан гына куркып кала торганмыни?! Мәктәбебез шугалагында рәхәтләнеп шудык, уйнадык. Шугалакка берничә тапкыр барганнан соң, хәйран шәп шуа башладык. Биючеләр бии-бии остара дигән кебек,  остардык.