Әбиемнең күңел сандыгы!

Нинди серләр саклый икән ул?

Гомер буе җыйган хәзинәме,

Әллә инде күңел бизәгеме,

Нинди серләр саклый икән ул?

Әбиемнең күңел сандыгын

Бер ачасы иде, ачасы…

Әби-бабам белгән йолаларны,

Халкыбызның күңел җәүhәрләрен

Бер ачасы иде, ачасы.

Иске елның соңгы сәгатьләре!

Китәсебез килми быелдан.

Бер дә китмәс идек, тик Вакыттан

Артта калу безгә тыелган.

Узган еллар бигрәк кадерле шул –

Һәр көненә хезмәт куелган.

Тарихның бу данлы елына да

Безнең күпме җиңү уелган!

Урамга чыктык шаулашып,

Саф һавада уйнарга.

Уйныйбыз учта йомарлап,

Юеш кар тубы атып.

Кыш бабай, кыш бабай,
Исән- сау килдеңме?
Син бездә яңа ел
Икәнен белдеңме?

Белдеңме син безнең
Сагынып көткәнне.
Үзең дә көттеңме
Яңа ел җиткәнне.

Яңа ел – әтәч  елы бит,

Курыкмагыз бернидән.

Ышыклап торырмын сезне

Кардан, бураннан, җилдән.

                       Кыш килгәнен хәбәр итеп

                        Салкын җилләр истеләр.

                        Кыш бабайның бураннары

                        Ак карларын сиптеләр.

                        Көннәр үтте, төннәр үтте.

                        Атналар үтеп китте.

                        Ниһаять зарыгып көткән

                        Яңа ел килеп җитте.

Карагызчы нинди матур,

Безнең бакча тирәсе.

Ясаганнар бит аларны

Шушы  бакча эшчеләре.

                                                                                             Әй, кыш бабай, кыш бабай,

Син бигрәк матур бабай.

Бит очларың алсулы,

Үзең бик тә акыллы.

Килгәнсең син ерактан,

Күчтәнәчең мул-зурдан.

Кигәнсең кызыл чапан,

Кулыңда йомшак куян.

Нинди матур агачлар да,

Куаклар да тун кигән,

Хәтта кипкән чәчкәләр дә

Суыкка бирешмәгән.

Җәнлекләр дә сикерешә,

Ап-ак кар өсләреннән.

Табигатьнең матурлыгын

Кыш бабай бүләк иткән.

Әтәч елы безгә килә

Бүләкләр белән бергә.

Дөньялар тыныч булсын

Бәхет -  шатлыкка тулсын.