Сабам минем-гүзәл ягым,

Әкиятләрдәй бала чагым,

Сиңа гына тарта гел күңел.

Мишәләргә кайтуларым,

Сызлып таңнар атуларын

Бер күрүе — үзе бер гомер.

Тугай ярып аккан чишмәләр кебек,

Саф хисләрем җырыма талпына.

Җырым кайнар чишмә булса,

Татлы суын үзем эчми,

Бирер идем хезмәт сөйгән халкыма!

Һәрбер шатлык кояш нурлары булып,

Үрли минем күңелем түренә.

Йөрәк җырларым да шулай

Кояш кебек якты нурлар

Сипсен иде туып-үскән җиремә!

Күңелләргә якты нур өләшеп,

Шатлык өстәп һәрбер йөрәккә,

Үз муллыгы белән көзләр килә,

Йомгак ясап җәйге хезмәткә.

Һәркайда да муллык, туклык,

Һәрбер җирдә көзге шатлыклар.

“Кара көз” дип сиңа беркем әйтмәс,

Кочагыңда муллык, байлыклар.

Көзге байлык кулымда.

Чакырам мин һәммәгезне

Шушы бәйрәм түренә.

Карагыз әле бер генә

Менә миңа – куянга,

Карап туймассыз сез,

Купме карасагыз да.

“Агачларны сындырма – кулың корыр”, – дигән сүзләргә никадәр мәгънә салынган. Тирә-юнебезгә яшеллек бирүче, сулар һавабызны чистартучы урманнарны саклау, агачлар утырту барыбызның да уртак бурычы ул.

Сөй укуны, укы күңел биреп,

Белем бит ул бәхет ачкычы.

Тормыштагы кыенлыкны җиңеп,

Биеклеккә менү баскычы.

Эзлән, яшь дус, эшең калсын җирдә,

Кечкенәме, зурмы – барыбер.

Тар булса да яңа сукмак яса,

Тарны киңәйтүче табылыр.