Туган  ягыбызга салмак кына яз килә. Быел кыш китәргә ашыкмый,  ул әле үзенең көчен төннәрен нык салкыны, көндезләрен үзәккә үтеп искән җилләре белән раслый. Әмма яз, кояшның саран елмаюына карамастан,  барыбер үзенекен итә:   җир-анабыз  кышкы йокысыннан уянып, әкрен генә ак юрганын сала, юлларда өйләдән соң  гөрләвекләр ага, агачларда  бөреләр ачыла. Тиздән, бик тиздән, бар табигать үзенең яшел күлмәген киячәк.

Яз килү белән  без дә,  уку белән хезмәтне чиратлаштырып, дару үләннәре җыю эшен башлап җибәрдек. Бу эштән беркем дә читтә калмый: өлкән сыйныф  укучылары нарат бөресен табигатькә чыгып җыйса, кечкенәләр исә тәнәфесләрдә каен бәресен укытучылары белән бергә бөрчекли. Бу файдалы эшкә балалар бакчасына йәрүчеләр дә  өлешләрен кертә.