Соңгы кыңгырау чылтырап,
Кузгатты күңелләрне.
Балакайлар, сезне котлап,
Җиткерәм теләгемне. 

Көтә сезне яңа дөнья,
Олы тормыш сукмагы.
Авырлыклар чыкса әгәр,
Бернидән курыкмагыз.

Ата-ана хакы бик зур,
Онытмагыз үзләрен,
Һәрвакыт та истә булсын,
Алар әйткән сүзләре.

Гыйлем туплау җиңел түгел,
Һаман алга барыгыз.
Ни очраса да юлыгызда,
Кеше булып калыгыз

Хәтердән уела күп нәрсә,

Онытыла иң гүзәл яз, кышлар.

Онытылмый үзенең иңендә

Ил данын күтәргән язмышлар.

Вакытлар үтүгә сүрелеп

Сүнәләр иң якты балкышлар.

Сүнмиләр, яктылык сибәләр

Көрәштә кабынган язмышлар

Тормышыңда бәйрәмнәр аз булган...

Тартыш белән үткән көннәрең.

Шуңа ахры искә алмыйча

Үткән синең туган көннәрең.

Бәйрәмнәрең алда икән әле-

Кара шагыйрь бүген текәлеп,

Халкың килде сиңа, мәхәббәтен

Ал чәчәкләр белән күтәреп.

Син күрмәгән яңа буын килде,

Котлап синең туган көнеңне,-

Киләчәккә барган улларыңан

Ишетәсең туган телеңне...

Халык моңы – синең моңың булды.

Халык күңеле – синең күңелең.

Ил гомере – халык гомере кебек

Озын булыр, шагыйрь, гомерең!

Тиздән җылы яклардан канатлы дусларыбыз киләчәк. Кошлардан башка табигать җансыз. Кошлар безнең өчен бик кадерлеләр, алар – гүзәл табигатьнең бер өлеше. Күңелле, моңлы тавышлары табигатьне яшәртә, күңелләребезгә дәрт һәм шатлык өсти.

Язлар  килә туган ягыма,
Җиргә алтын нур ява.
Алтын нурларга коенып
Тибрәнеп тора һава.
Яз килә шул, яз гына
Күңелләрдә наз гына.
Язлар килә кошлар килә
Минем туган ягыма!