Безнең бакчада бүлмә гөлләре бик күп төрле. Без аларның яфракларын чистартабыз, шиңгән чәчәкләрен алабыз, су сибәбез. 

Балалар бакчасы белән медсестраларыбыз бик нык өлемтәдә торалар. Әледән-әле балаларны күзәтәләр, чисталыкларын тикшерәләр, буен һәм авырлыгын исәпкә алалар. Балаларга бу бик рәхәт. Алар ничек чисталык саклыйлар, ничек дәваланалар барысын да кызыксынып сөйлиләр.

Балалар уенчыкларга бик шатланалар. Тагын беркүпме уенчыклар алдык. Бар бала да бөтен уенчыкны  тотып, уйнап калырга торышала.  

Үзебез утырткан суганнарны су сибеп үстерәбез. Яз башлангач яшел суган бигерәктә тәмле һәм файдалы була.

Кышның соңгы көннәре калып бара. Без әле һаман карда тәгәрәп, шугалакта шуып, кардан сыннар ясап туймадык. Саф һавада рәхәтләнеп уйныйсы килә. 

Кыш китәргә уйламый дип нәтиҗә ясарга ашыкты  кайберәүләр. Алай дип уйламыйк әле, вакытында китсен иде  ул, яз исен тоясы килә башлады инде... Ябалак-ябалак карларны да яхшыга юрыйк. Һичьюгы кара карга бураныдыр бу дип уйлыйк, каргасын күргән булмаса да... Юлдадыр инде, алары да... Озакламый күренерләр, алла боерса. Без кышны бүген генә озатырга уйладык