Татар халкының бөек шагыйре Габдулла Тукайның туган көне ел саен язның иң матур вакытында — 26 апрельдә билгеләнеп үтелә. Бу бәйрәм якынлашкан саен, вакыт безне 1913 елның апрель көннәреннән ераклаштырган саен, Тукай безгә тагын да якыная, аның шәхесе, тормыш юлы, тарихтагы урыны безгә тагын да олырак, мәһабәтрәк булып күренә.

Тукай иҗаты үзенең күпкырлы, киң колачлы булуы белән таң калдыра. Шагыйрь күп гасырлык татар әдәбиятының, Шәрекъ поэзиясенең гуманистик традицияләренә, рус классикасының идея-эстетик казанышларына таянган, халык авыз-поэтик иҗатының иң саф чишмәләреннән көч һәм илһам алган. Ул татар әдәбиятында критик реализм әдәбиятын башлап җибәрде, милли әдәби поэтик телне тудыручы, рус классикасын үз теленә тәрҗемә итүдә беренче югары үрнәкләрне биргән талант, әдәби тәнкыйтьне һәм татар балалар әдәбиятын нигезләүче булды. Шагыйрь иҗатының, эшчәнлегенең төп тарихи әһәмияте шунда.

Габдулла Кырлайда укырга-язарга өйрәнә, «Иман шарты», «Һәфтияк», «Бәдәвам», «Кисекбаш» кебек дини китаплар нигезендә булса да, беренче елны абыстайга, икенче елны мәдрәсәгә йөреп, башлангыч белем ала. «Укырга бик зирәк иде, ятлау куәсе бик көчле иде. Укыган нәрсәсен ятлап бара иде. Укуга һәм язуга бик дәртле иде»,— дип искә ала Габдулланың Кырлайдагы укытучысы Хәбри хәлфә. Кечкенә Габдулла Өчиледә бабасы өендәме, Яңа бистәдәме яисә Кырлайдамы, «Бәдәвам», «Кисекбаш»лар белән бергә, «Йосыф китабы» яисә «Таһир-Зөһрә» кебек әсәрләр белән дә таныша.