“Авыз күрке – тел, тел күрке – сүз”, - ди халык. Тел – кешеләрнең аралашуы өчен бик әһәмиятле чара. Ул кеше тормышында гаять зур урын алып тора. Ул – тормыш чыганагы, белем чишмәсе. Тел кешеләргә бер-берсенең теләк-максатларын, уй-фикерләрен белергә ярдәм итә.

 Һәр кешенең иле бер генә булган кебек, туган теле дә бер генә. ”Туган тел” төшенчәсенә зур мәгънә салынган. Ул Ватан, туган җир, ата-ана сүзләре белән бер үк дәрәҗәдә торучы бөек, изге һәм кадерле сүз. Ул телне шуңа күрә туган тел дип атыйлар да. Ул телгә баланы аның иң газиз, иң якын кешесе - әнисе өйрәтә, шул телдә аңа бишек җырлары җырлый, иркәли, бата. Шуңа күрә аны халык ана теле дип атый.