Сегодня, 24 мая у нас в школе прозвенел последний звонок. Праздник, когда, с одной стороны, учеба уже позади, но особо отдыхать времени еще нет — впереди выпускные экзамены, выбор вуза, вступительные переживания. Однако именно сейчас для них заканчивается если и не детство, то уж точно привычный образ жизни, годами расписанный по минутам школьным распорядком дня. На торжественной линейке прозвучали воспоминания,  как их родители за ручку привели в первый класс, получили свою первую пятерку, началась настоящая дружба, первая любовь,  как расстраивались из-за нерешенных задач. И вот 11 лет пролетели словно один миг.

Бүген, 24 нче май көнне безнең мәктәптә Соңгы кыңгырау чыңлады. Бәйрәм, бер яктан караганда, укулар артта калды, әмма ял итәргә вакыт юк әле-алда чыгарылыш имтиханнары, югары уку йортын сайлау, укырга керү. Әмма нәкъ менә хәзер алар өчен еллар буе мәктәп тәртибе буенча язылган тормыш рәвеше тәмамлана. Тантаналы линейкада  беренче сыйныфка ничек килеп җитүләре, беренче бишле алулары, чын дуслык, беренче мәхәббәт кебек истәлекләр яңгырады. Һәм менә 11 ел бер мизгел кебек үтеп тә киткән.