Игра – это особая, необходимая для нормального развития ребенка школа. Это самое серьезное для дошкольников занятие, в котором дети многому учатся. Психологи называют игру ведущей деятельностью, подчеркивая при этом, что, именно играя, ребенок овладевает умением обобщать и анализировать, запоминать и припоминать то, что нужно в данный момент. В игре у детей развивается фантазия, способность к концентрации внимания.  Игра – это серьезно для ребенка, это его жизнь, это детская непосредственность, наивность, но иногда и удивительная серьезность. Для ребенка игра не всегда милая забава, часто – это труд, преодоление себя. Игра, особенно коллективная, требует от ребенка мобилизации всех сил и возможностей: как умственных, так и физических. Ведь, игра предъявляет высокие требования к ребенку: он должен объяснить, во что и как он хотел бы играть, договориться с другими детьми. 

Уен-баланың нормаль үсеше өчен кирәкле махсус мәктәп. Бу мәктәпкәчә яшьтәге балалар өчен иң җитди эш, анда балалар күп нәрсәгә өйрәнәләр. Психологлар уенны төп эшчәнлек дип атыйлар, шул ук вакытта, нәкъ менә уйнаганда, бала хәзерге вакытта кирәк булганны гомумиләштерү һәм анализлау, истә калдыру һәм истә калдыру осталыгына ия булуын ассызыклыйлар. Уенда балаларда фантазия, игътибарны туплау сәләте үсә. Уен бала өчен җитди, бу аның тормышы, бу балачак турыдан-турылыгы, наивность, әмма кайвакыт искиткеч җитдилек. Бала өчен уен һәрвакытта да матур күңел ачу түгел, еш кына бу эш, үзеңне җиңү. Уен, бигрәк тә коллектив, баладан барлык көчләрне һәм мөмкинлекләрне: акыл һәм физик мөмкинлекләрне мобилизацияләүне таләп итә. Чөнки уен балага карата югары таләпләр куя: ул нәрсә һәм ничек уйнарга теләвен аңлатырга, башка балалар белән килешү төзергә тиеш.