Өлкәннәр ункөнлеге дәвам итә. Коллективыбызның иң өлкән остазы Әхтәмова Шәмсенур Шәрәфи кызына быел 100 яшь тулды. Шәмсенур апа иң авыр сугыш чоры, сугыш арты елларында яшәгән кеше. Басудан өшегән бәрәңге җыюлар, урманнан баш түбәсенә күтәреп чыбык-чабык, печән ташулар, бер сынык ипигә тилмереп яшәүләр, сугыш чорында окоп казулар, вагонга агач төяүләр – ул авырлыкларны сөйләп-аңлатып бетереп булмый... Алар әти-әнигә 8 бала булып, өчәү генә калалар. Шәмсенур бик зиһенле бала була. Мәктәпкә кергәндә үк инде укый-яза белгән Шәмсенурны класс җитәкчесе кулыннан җитәкләп икенчеләр янына кертеп утырта. 7нче сыйныфны тәмамлагач сугыш башлана. Шәмсенур укытучылар курсларын тәмамлый. Туган авылы Ташкичтән 18 километр ераклыктагы Түбән Пошалым авылына башлангыч сыйныфлар укытырга билгелиләр.1942 елның 1 сентябре. Шәмсенурның беренче дәресе. Әтиләрен сугышка озаткан моңсу күзле кызлар-малайлар укытучы апаларына текәлгән... Урман аша туган авылына җәяү йөрүләр дә 15 яшьлек кызга кыен  була. Яңгыры, пычрагы, бураны, бүресе дигәндәй. Әнисе Шәмсениса апа юлда бүреләр очрап, хараплар гына була күрмәсен, дип борчыла. Яшь кызны Түбән Пошалымнан соң Му, аннары – Пүчинкә-Поник, соңрак Саба районының Керәнне авылына эшкә җибәрәләр. Керәнне халкы ошата бу бәләкәй генә гәүдәле, чем кара чәчле яшь укытучыны. Матур итеп җырлый да әле ул! Әтисеннән килгән сәләт – тегүгә дә осталыгы бар. Шушы авыл егете Фирдәвескә кияүгә чыга ул. Донбасска чыгып китәләр. Шәмсенурның туган авылы Ташкичкә әйләнеп кайталар. Әниләре вафат булгач, әтиләре Шәрәфи абыйның ялгызын гына калдыра алмыйлар. Ташкич мәктәбендә башлангычлар укытып, пенсиягә чыга Шәмсенур апа. Балаларны, эшен ярата.

Шамсенур апа – человек, проживший самую тяжелую пору войны и послевоенные годы. Сбор на поле мерзлого картофеля, ношение на спине хвороста и дров из леса, перевозка сена, жизнь впроголодь, рытье окопов в военное время, погрузка леса в вагоны – все эти тяготы не пересказать и не объяснить… Их было 8 детей, в живых осталось лишь трое. Шамсенур была очень смышленым ребенком. Когда она пошла в школу, она уже умела читать и писать, и классная руководительница, взяв ее за руку, усадила сразу во второй класс. После окончания 7 класса началась война. Шамсенур окончила курсы учителей. Ее назначили учительницей начальных классов в Нижнепшалымскую школу, расположенную в 18 километрах от родной деревни Ташкича. 1 сентября 1942 года. Первый урок Шамсенур. Девочки и мальчики, проводившие отцов на войну, с грустными глазами, устремили взгляд на свою учительницу… 15-летняя девушка ходила на работу пешком через лес. Дождь, грязь, метель, волки… Ее мама Шамсениса беспокоилась, как бы на пути ей не встретились волки. Были трудные времена для учителей. После Нижнего Пшалыма молодую девушку направили на работу в Старый Муй, потом в Починок-Поник, потом в деревню Кренни Сабинского района. Жителям Кренни полюбилась эта юная учительница. Она еще пела красиво! От отца передался талант к шитью. Вышла замуж за уроженца этой деревни Фирдаус. Уехали в Донбасс. Позже вернулись в родную деревню Шамсенур Ташкич. После смерти матери не могли оставить отца Шарафи одного. Шамсенур апа преподавала в начальных классах в Ташкичской школе. Оттуда ушла на заслуженный отдых. Она любила детей, работу.