Су! Синең тәмең дә, төсең дә, исең дә юк. Сине тасвирлап бетерергә дә мөмкин түгел, нәрсә икәнеңне белмичә генә синең белән ләззәтләнәләр! Сине тормыш өчен кирәк дип әйтеп булмый, чөнки син үзең – тормыш,-дигән Антуан де Сент-Экзюпери. Борынгылар суны изгеләштереп караганнар, аның кочагыннан җир,тереклек барлыкка килә дип уйлаганнар. Авылларга, шәһәрләргә нигез салучылар да иң башта су чыганакларын эзләгәннәр - якында эчәргә яраклы су булмаса , иген үстерергә дә, терлек асрарга да уңайсыз булыр иде. Шуңа күрә “Утсыз җиргә учак якма, сусыз җиргә казан асма” диелә халык мәкалендә. Яшәү ямен югалтса да, куанычы булса да, борчу – хәсрәтен онытырга да су янына килгән кеше.    Бүген мәктәбебездә “Безнең тормышыбызда – су” дип исемләнгән кичә үтте. Кичә барышында укучылар суның физик һәм химик үзлекләре, әһәмияте, аны саклау юллары турында фикер алыштылар.