Татар халкында "Хезмәт кешене бизи" дигән әйтем бар. Чыннан да, үзенә бер шөгыль тапмаган, хезмәт куймаган кешегә яшәү кызык түгелдер ул. һәр бала кечкенәдән нәрсә белән булса да кызыксына. Безнең укучылар- авыл балалары.  Шуңа күрә авылдагы эшләрнең бик күбесе таныш аларга. Әти-әниләре, укытучылары белән бергәләп бакчада эшләү, яшелчә һәм җиләк-җимеш үстерү дә ошый аларга. Бу эшләр аларга бик зур канәгатьләнү бирә. Яз җитү белән, бакчада җиң сызганып эшкә тотыналар: җир казу, йомшарту, утырту; ә аннан соң су сибү, аларны ашламалар белән тукландыру, чүп утау, уңышны җыю − барысы да алар хезмәте. Кем әйтмешли, кырмыскалар кебек тырышалар. "Язның бер көне ел туйдыра" диләр бит, ел әйләнәсе буена укучыларыбыз  үстергән яшелчәләр, җиләк-җимешлөр өстәлебездә тора.