Декабрь аенда —  Халыкара инвалидлар көне билгеләп үтелә. Тумыштан гарип булып, дөньяның рәхәтен күрми үскән балалар, олылар турында сүз бара. “Ачның хәлен тук белми” дигәндәй гарип кешенең җан сыкрануын сәламәт кеше ишетеп, аңлап җиткерми дә кебек. Тик ишетергә, аңларга тырышырга кирәк. Язмыш тарафыннан кимсетелгәннәргә ярдәм кулын сузарга беркайчан да соң түгел. иң мөһиме, безнең җылы карашка, таянычыбызга мохтаҗ кешеләр барлыгын онытмасак иде. 
   2 нче декабрь конне,3 нче“А” сыйныф укучылары белән шушы  тема буенча сыйныф сәгате уткәрелде.Дружина советына йөрүче укучылар (җитәкчесе Сираҗиева Н.Ф.)  В.Осееванын “Нәрсә начар?” исемле хикәясен анализлап,балаларга мәрхәмәтле булуның нәрсә икәнен аңлатырга тырыштылар. Видеоязмалар,татар халык әкиятләре аша укучылар үзләрен борчыган күп сорауларга җавап алдылар,рәсем ясадылар. Бу чара  балалар  арасында  зур дулкынлану уятты. Укучылар сыйныфта бер-берсенә ярдәм кулы сузарга,дус, тату булып яшәргә сүз бирделәр.      Әйдәгез,янәшәбездәге болай да үзләрен кимсетеп тойган дусларыбызга игътибарлырак булырга, хәлләрен аңларга, күңел авазларын ишетергә, кайгы-хәсрәтләрендә юаныч булырга тырышыйк. Кеше дигән олы исемне йөртү-олы бәхет. Бер-беребезгә игелек һәм изгелекләр кылып кына яшик.