Тәрбия эшенең мөһим чарасы – уен, балаларга әхлак тәрбиясе бирүгә, аларда хезмәт күнекмәләре формалаштыруга ярдәм итә. Бәйләнешле диалогик сөйләмгә өйрәтүдә рольле-сюжетлы уеннарның әһәмияте бик зур. Уен барышында баланың холык-фигыле, сәләте ачыла, бер-беренә игътибарлылыгы, ярдәмләшә белү-белмәве күренә. Нинди генә уен булмасын, (“Гаилә”, “Кибет”, “Ашханә” һ.б. ) бала бер-берсе белән аралаша. Аларны ягымлы итеп сөйләшергә, “тылсымлы сүзләр”не кулланырга, кибеттә яки автобуста кызларга, өлкәннәргә урын бирергә, сорауга ачык итеп җавап бирергә өйрәтәбез. Һәр уенда да телефоннан сөйләшү моментын кертергә тырышам. Моның нәтиҗәсе дә күңелле: матур сөйләмгә өйрәнү белән берлектә, әдәплелек сыйфатлары да арта. Уен вакытында башкалар фикере белән хисаплашырга, көчсезләрне якларга, иптәшләренә булышырга өйрәтәбез.