"Каз өмәсе" – безнең халкыбызның иң матур йолаларының берсе.Бу йола татулыкны, милләттәшләребезнең бер-берсенә карата булган йомшак мөнәсәбәтен, байлыкны күрсәтеп тора, гореф-гадәтләребезне һәм телебезне саклап калуда мөһим роль уйный. Каз өмәләре – элек-электән авылларда җирлэр катырып,беренче кар төшкэч башланган. Ә инде күмәкләп эшләгәч, каз йолку бәйрәм сыйфатын алган.

Бәйрәм милли күренешләр, уеннар, жырлар, шигырьлэр белән үрелеп барды. Чарада каз йолку, юу күренешләре, каз каурыеннан канат ясау бик кунелле булды.Балалар бик теләп катнаштылар. Бәйрәм коймак, ботка белән сыйлану белән тәмамланды. Шушындый бәйрәмнәр уткәрелсә, туган телебез онытылмас дигән теләктә калабыз.

Издавна в татарских деревнях с наступлением холодов , когда на землю ложился первый снег, сельчане затевали важное дело – «Каз өмәсе» («Праздник гусиного пера») - заготовка гусиного мяса на зиму. А чтобы работа спорилась быстрее и веселее, им помогали родные, друзья, соседи, ведь как-никак щипать приходилось несколько десятков гусей.Такие праздники - не только помощь в деле, развлечение и знакомство с будущими невестками - это школа женственности, домоводства, веселых традиций, бережно хранимых с незапамятных времен. Передавая традиции, мы провели этот праздник в нашем детском саду, с народными играми, традиционным чаепитием.