«Кыш килде»   Бари Рәхмәт 

Килеп җитте кыш та. 
Ай-яй, салкын тышта... 
Өч ай торыр торса,— 
Аның гомере кыска... 

Тәңкә карлар сипкән, 
Җирне ап-ак иткән; 
Чыршы, каен, имән 
Кардан чикмән кигән. 

Саф һавага чыгып, 
Таудан чана шуып, 
Кышның салкыннарын 
Җибәрәбез куып. 

Ә кыш көлә-көлә 
Битебездән үбә. 
Алсу була безнең 
Битләр шуңа күрә. 

— Мин,— ди, — сезгә тиздән 
Ёлкагызга киләм; 
Яңа елны котлап, 
Бик күп бүләк бирәм. 

Чаңгы шусыннар дип, 
Яудырдым мин кар, — ди, — 
Оста шуучыга 
Зур бүләгем бар,— ди. 

Бабай килә диеп, 
Җырлар өйрәнербез, 
Гармун уйнап, биеп, 
Җырлап җибәрербез.